அந்தக் காலத்து காதல்..

சங்கத்து தோஸ்த்துங்க கேட்டுக்கிட்டா மாதிரியே இங்கயும் கொஞ்சம் திரும்பி பாக்கலாம்னு நினைக்கேன்.

வாலிப வயசுல நடந்தத எளுதுறதால பாஷையும் ஒங்க ஸ்டைல்லயே இருக்கும்..

ஆனா அந்த காலத்துல மாமு, மச்சி, கடல போடறதுங்கற வார்த்தைங்கல்லாம் டிக்ஷனரியில இருந்ததுல்லன்னு நினைக்கேன்..

சரி ரொம்ப போரடிக்காம விஷயத்துக்கு வாங்கன்னு சொல்றீங்க..

வந்துட்டேன்..

1974-75..

கல்யாணத்துக்கு இன்னும் மூனு வருசம்.. அதாவது ப்ரொஃபைல்லருக்கற ஃபோட்டோவுக்கு அஞ்சு வருசத்துக்கு முன்னால..

சென்னை பெரம்பூர் லோக்கோ ஒர்க்ஸ் ரயில் ஸ்டேஷன்லருந்து தினமும் செண்ட்ரல் வரை கரி எஞ்சின் பூட்டுன ரயில்ல பயணம். முக்கால் மணி நேரம் எடுக்கும்.

சுமார் பத்து கோட்ச் இருக்கற வண்டியில ஒரேயொரு லேடீஸ் கோச்தான். ஆனா மொத்த பயணிங்கள்ல கால்வாசி பெண்கள் இருப்பாங்க.

செண்ட்ரல சுத்தி சதர்ன் ரயில்வே ஆஃபீஸ், வால்டாக்ஸ் ரோடு, தங்கசாலை அப்புறம் ஈவ்னிங் பஜார்னு கடைங்களுக்கு பஞ்சமே இல்லை.. அத்தோட இப்ப அண்ணாசாலைங்கற மவுண்ட்ரோட்லருக்கற ஆஃபீஸ்களுக்கும் செண்ட்ரல்ல இறங்கித்தான் பஸ் பிடிக்கணுங்கறதுனால இந்த மாதிரி வண்டியில நிறைய பெண்கள் இருப்பாங்க..

என்ன சொல்ல வரேன்னா 'கலர்களுக்கு' பஞ்சமே இல்லைங்க..

என்னெ மாதிரி இளசுகளுக்கு கொண்டாட்டத்துக்கு கேக்கணுமா? என்னெ மாதிரின்னுதான் சொன்னேன்.. எனக்குன்னு சொல்லல. கவனிங்க.

என்னோட அண்ணா ரெண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் முடிஞ்சி லைன் க்ளியர்னாலும் எனக்கென்னவோ இந்த காதல் கத்தரிக்காய்லல்லாம் நம்பிக்கை இருக்கல அப்போ (நம்புங்க தம்பிங்களா அதான் உண்மை!).

வேலையில எதையாவது சாதிக்கணுமேங்கற வெறிதான் எனக்குள்ள அப்போ இருந்தது.. எதையாவது உருப்படியா சாதிச்சிருக்கேனாங்கறது வேற விஷயம்.

'சரியான மரக்கட்டைடா நீ. பேசாம சாமியாரா போயிருக்கலாம்'' இது என்னுடைய நண்பர்களுடைய அர்ச்சனை.

எனக்கு காதல் வந்துச்சோ இல்லையோ என் சகா ஒருத்தனுக்கு வந்துது..

அதப்பத்தி கொஞ்சம் குஜாலா பாக்கலாம்..

நாளைலருந்து ஒரு அஞ்சாறு நாள்.. அதாவது பிப்ரவரி பதினாலு வரை..

தமாஷா இருக்குமோ இல்லையோ கொஞ்சம் கிளுகிளுப்பா இருக்கும்..

தொடரும்