அந்தக் காலத்து காதல் - 3

எதுக்கு?

அவருக்கு புடிச்ச மிஸ்சி எந்த கம்பார்ட்மெண்டுல ஏறுறாங்கன்னு தெரிஞ்சிக்கறதுக்குத்தான்.

சாதாரணமா ஆங்கிலோ இந்திய பெண்கள் பெண்கள் பெட்டியில் ஏறுவதில் குறியாயிருக்க மாட்டாங்க. அது நம்முடைய தமிழ் பெண்கள்தான். இவர்களுக்கு (ஆ.இ.பெண்கள்) அலுங்காமல் குலுங்காமல் போய் சேரவேண்டும். அதுதான் முக்கியம். ஆண்கள் பெட்டியில் ஆண்களுக்கு இடையில் அமர்ந்து செல்வதிலும் அவர்கள் தயங்கமாட்டாங்க.

இவங்களுக்குன்னு சீட் பிடித்துக் குடுக்கவும் சில ஜொள்ளர்கள் ஆவலுடன் இருப்பார்கள். அதுல பெரும்பாலும் நாற்பது, நாற்பத்தைந்து வயதைக் கடந்தவங்களாத்தான் இருப்பாங்க. அப்ப என்ன இப்பவும் அப்படித்தான்னு வச்சுக்குங்களேன். மிஸ்சிங்க கால் மேல கால் போட்டுக்கிட்டு ஸ்டைலா பார்பரா கார்ட்லாண்ட் புஸ்தகத்த பிரிச்சிக்கிட்டு அதுலயே லயிச்சிருவாங்க.. அதாவது ஏற்கனவே முட்டிக்கி மேல நிக்கற கவுன் இன்னும் கொஞ்சம் மேல ஏறி நிக்கறது தெரியாம. நம்ம ஜொள்ளர்களுக்கு அத பாத்து ரசிக்கறதுல ஒரு அல்ப சந்தோஷம்.

அந்த மிஸ் எந்த கம்பார்ட்மெண்டுல ஏறுனதும் பார்த்துட்டு அதுல ஓடிப்போய் ஏறிக்குவாரு நம்ம தோஸ்த். ஆனா அவர் சாதாரண ஜொள்ளர் மாதிரியில்ல.. அந்த மிஸ்சி மேல அப்படியொரு காதல்.. கண்டதும் காதல்னெல்லாம் இல்ல.. கொஞ்ச நாளாவே நோட் பண்ணிக்கிட்டே இருந்துட்டு தன்னையும் மறந்து விழுந்துட்டார்! காதல்லதாங்க.

நம்ம கேங்க் ஆசாமிகளுக்கு வண்டி ஸ்டேஷனுக்குள்ள நொழயறப்பவே ஏறி சீட் புடிக்கறது அத்துப்படி. ஒரு வருசமா ரெண்டு வருசமா? எத்தன வருச பழக்கம்? அரைமணி நேர பயணந்தானே நின்னா என்னன்னு கேக்காதீங்க. ஒக்காந்தாத்தானே சீட்டுக் க்ளப்ப ஸ்டார்ட் பண்ண முடியும்? ஒக்காந்தா போறாது.. கேங் முழுசுக்கும் ஒரே இடத்துல கிடைக்கணும். அதான் முக்கியம்... அப்படி ஒன்னு ரெண்டு மாறிப் போய்ட்டாலும் பரஸ்பரம் சீட் எக்ஸ்சேஞ்ச் பண்ணிக்குவாங்க..

நம்ம தோஸ்த்தும் கொஞ்ச நாள் முன்னாடி வரைக்கும் சீட்டு பைத்தியந்தான். அதாவது அந்த மிஸ்சி மேல கண்ணு போடற வரைக்கும்.
பசி வந்தா பத்தும் பறந்து போகுங்கறா மாதிரிதான் காதல் வந்தாலும்..

எனக்கும் சீட்டாட்டத்துக்கும் ரொம்ப தூரம். நம்ம ஹாபி கத படிக்கறதுதான். அப்பல்லாம் இந்த லெண்டிங் லைப்ரரி கான்செப்ட் அவ்வளவா பிரபலம் இல்லை. ஆனா கார்ப்பரேஷன் லைப்ரரியிலருந்து புத்தகம் கிடைக்கும். வண்டியில ஏறி ஒக்காந்து புத்தகத்த தொறந்தா அடுத்த சீட்லருக்கறவன் செத்து விழுந்தாக்கூட தெரியாது. வண்டி கடைசி ஸ்டேஷன்ல நின்னதும் நம்ம கேங் ஆசாமிங்க.. டேய் ஜோசப் செண்ட்ரல் வந்தாச்சுன்னு சொன்னா டேய் நீங்க போங்க இந்த பக்கத்த முடிச்சிட்டு வரேங்கற ரகம். அதுவும் ஜெயகாந்தன் கதைன்னா உசிரு..

அதனால நம்ம தோஸ்த் இந்த மிஸ் இருக்கற பெட்டிய பாத்து ஏறுறது கூட ரொம்ப நாளா எனக்கு தெரியாமயே இருந்திச்சி. அப்படியே கவனிச்சி நம்ம பசங்கக் கிட்ட கேட்டாலும் அவனவன் நக்கலா சிரிப்பானுங்களே தவிர சொல்லமாட்டான்க.

ஆக நம்ம தோஸ்த்தோட காதல் விஷயம் தெரியாமயே இருந்துது கொஞ்ச நாளா..

காலையில போறப்பத்தான் நம்ம கேங் மெம்பர்ஸ் ஒரே ரயில்ல போவோம். திரும்பி வர்றப்போ நா சீக்கிரமே திரும்பிருவேன். ஆஃபீஸ் அஞ்சரைக்கு முடிஞ்சிரும். ஆறு மணி வண்டிய புடிக்கறதுக்காக ஒரே ஓட்டம்தான் ஸ்டேஷனுக்கு.. அந்த வண்டியிலதான் ஈசியா சீட் கிடைக்குங்கறதும் ஒரு காரணம். ரயில்வே அலுவலர்கள தவிர வேறு யாரும் இருக்க மாட்டாங்க. நம்ம தோஸ்த்தோட ஜோடியும் இருக்கும். ஆனா நம்ம தோஸ்த்தோட கடை மூடறதுக்கே ராத்திரி ஒன்பது மணி ஆயிருமே.. நம்ம கேங்ல இருந்த நிறைய பேரும் நம்ம தோஸ்த் மாதிரிதான்.

ஆனா ஒரு நா ஸ்டேஷனுக்கு போய் சேர்ந்த நேரத்துல நம்ம தோஸ்த்தும் அந்த மிஸ்சியும் ஜாலியா அரட்டையடிச்சிக்கிட்டு நிக்கறத பார்த்தேன். ஆனா பெரிசா எடுத்துக்கலை.. ஏன்னா இந்த ஆ.இ. பெண்கள் சாதாரணமாவே ரொம்ப ஜாலி டைப்தான்.. எல்லார்கிட்டயும் சிரிச்சி பேசுவாங்க. அதுல சிலபேர் நா போய்கிட்டிருந்த சர்ச்சுக்குத்தான் வருவாங்கறதுனால நம்மள பாத்ததும் ஒரு ஃப்ரெண்ட்லி புன்னகைய வீசுவாங்க. நாமளும் பதிலுக்கு ஒன்னெ வீசிட்டு போய்க்கிட்டே இருந்தா பொழச்சோம்.. இல்லன்னா என்னாவும்?

நாளைக்கு சொல்றேன்..